Halfvol

Ik drink mijn laatste glas water. Mijn laatste slok. De laatste druppels. Dan kijk ik op de klok, ren snel naar de kraan, vul mijn glas en sla 'm achterover al was het happy hour in de badkamer van mijn ouders. 23.47. Vanaf 0.00 mag ik van de dokter niets meer eten of drinken. Dat vind ik best zielig voor mij, ook als ik heel hard aan de ramadan denk en aan kinderen in Afrika. Ik doe al de hele dag zielig, en dat bereikte zijn piek toen ik vanavond bij mijn ouders binnenstapte. Ik logeer bij hun zodat ze mij van en naar het ziekenhuis kunnen escorteren, mijn hand vast kunnen houden en mij na afloop ijsjes kunnen voeren. Hun zorgzaamheid maakt van mij een jengelende kleuter. 'Maar ik wil niet geopereerd! Kan ik nog terug! Hoezo mag ik nou niets meer drinken! Ik ben zo bang dat ik niet meer uit mijn narcose kom! Mama!'.

Maar, zo bedenk ik mij, er zijn ergere dingen. Ik hoef bijvoorbeeld niet (zoals Stacey) naar Borneo om tussen de ondergelopen wc's en de krokodillen te kamperen. Check it out: 'Animals know the smell of human. Stay down wind of the animal and do not use too much insect repellent, perfume or smelly hair oil.'

Ook moet ik een week thuis blijven en kan ik dus geen geld uitgeven. Ik kan ook niet eten dus ik val vast een paar kilo af. Ik kan een week lang internetten met de superspeciale ultrasnelle verbinding van mijn vader. Ik mag de hele week in het boek van Sophie Dahl lezen dat Annette me heeft gegeven. Ik hoef een week lang niets af te wassen. Ik gebruik een week geen gas en licht dus dat moet haast wel geld schelen. Ik hoef niet te werken. Ik hoef in principe mijn haar niet te wassen en mag totaal verslonzen want ik ga niet naar buiten en mijn ouders vinden mij toch wel mooi zoals ik ben (want zo hoort dat).

Het glas is dus halfvol. Doordrinken.

Amandelen

Amandelen zijn lekkere nootjes. Maar het zijn ook klieren in je keel en in je neus die goed bedoeld zijn, namelijk voor je afweermechanisme. Mijn keelamandelen zijn niet lekker en bedoelen niets goeds. Ze zijn niet gezellig, ze zijn te groot en regelmatig willen ze aandacht en dan ontsteken ze en krijgen ze allemaal witte puntjes.
Groots was mijn blijdschap een paar maanden geleden toen de snoezige KNO-arts eindelijk, na jaren, besloot de mijne te verwijderen (ofwel knippen, of nog smeriger: 'pellen'). Ik belde vrienden en familie in binnen- en buitenland op die mij hartelijk feliciteerden met het geluk dat mij ten deel was gevallen. Ik toverde het gourmetstel uit de kast, trok wat flessen champagne open, liet een paar kilo sushi bezorgen en vierde een week lang uitbundig feest.
Maar na de eerste roes kwam het besef: ik moet onder het mes. Er gaat in mij gesneden worden. Ik moet onder volledige narcose en een nacht in het ziekenhuis blijven. Daarna is er nog tien dagen kans op een nabloeding, en in dat geval moet ik direct naar de eerste hulp zodat ze de wond opnieuw kunnen dichtBRANDEN. Ik krijg een infuus.


Aangezien het hele festijn donderdag gaat plaatsvinden ben ik nu lichtelijk hysterisch. (Misschien was het ook niet zo'n goed idee om op 'keelamandelen verwijderen' te googlen en 1001 dramatische spookverhalen te lezen van mensen bij wie alles mis ging) Ik neem vast afscheid van mijn beste vriendinnen voor het geval ik in mijn narcose blijf hangen en verdeel in mijn hoofd mijn bezittingen.

Maar het valt vast mee. Ik mag ook allemaal ijsjes eten en het fruit uit festini's zuigen en dan word ik vast heel dun en nooit meer ziek. Jullie horen van me ('of niet'....lachte zij grimmig).

Plaatjes

Vandaag kwam ik erachter dat ik vannacht om vier uur een weblog begonnen ben. De tijd zal leren of dat een goed idee was.
Maar nu eerst: aangezien ik tegenwoordig foto's van mijn mobiel naar mijn nieuwe liefde kan bluetoothen zal ik ze dan ook maar wereldwijd publiceren. Als je dan toch bezig bent, zeg maar. Een kleine bloemlezing uit afgelopen zomer.


Regenbook vanuit Scarlett, Haarlemmerstraat


Verjaardag in Mappa


Roots Festival, Oosterpark


Met Moby de roze kaketoe


Ik zie sterretjes

Nieuwe Liefde

Vandaag hoorde ik op de radio dat een groot deel van de hedendaagse westerse wereldbevolking het internet als een goede vervanging ziet voor een relatie. Ik kan daar best inkomen. Enkele weken geleden was ik nog enigzins afgezonderd van de rest van de wereld. Een huis zonder televisie, zonder computer en dus ook zonder internet. Dom gelukkig begaf ik mij dus vooral op straat, vaak 's nachts met roze alcoholwangen in cafe's in de Marnixstraat en regelmatig in bed met 'een goed boek' of een 'goede scharrel'.
Onwetend was ik, puur en maagdelijk. Nu heb ik door een raar toeval opeens een groot bakbeest in mijn kamer met daarop 25 zenders (waaronder een pornokanaal vol vlezige snorrenporno) en een geile glanzend witte Macbook met daarop internet van de buren. Opeens vind ik mijzelf 's nachts terug, nuchter maar lichtelijk stoned van de audiovisuele impulsen, hieperend mail checkend, hyvend, marktplaatsend, googlend, youtubend en nog 833 enden. Ondertussen staat MTV aan (of de snorrenporno want ik vind dat gehijg eigenlijk wel gezellig) en ontdek ik nog eens een overmatig gelikt gestylde superfunctie van mijn Mac.

Zij zijn mijn nieuwe beste vrienden. Mijn levensgezellen. Eindelijk ben ik een volwaardig lid van de 'global community'. Ik ga in ze op, ze tillen mijn wezen naar een hoger level en wekken van tijd tot tijd irritatie op door sloom of onterecht handelen. Ik bedrijf de liefde met ze. Ja, ik wil met ze trouwen en Mexicaans voor ze koken en Nina Simone voor ze zingen. Ain't got no car, ain't got no house, ain't got no schooling. But there's one thing I got. I got Macbook (en een Xiron TV/DVD combinatie).