Halfvol

Ik drink mijn laatste glas water. Mijn laatste slok. De laatste druppels. Dan kijk ik op de klok, ren snel naar de kraan, vul mijn glas en sla 'm achterover al was het happy hour in de badkamer van mijn ouders. 23.47. Vanaf 0.00 mag ik van de dokter niets meer eten of drinken. Dat vind ik best zielig voor mij, ook als ik heel hard aan de ramadan denk en aan kinderen in Afrika. Ik doe al de hele dag zielig, en dat bereikte zijn piek toen ik vanavond bij mijn ouders binnenstapte. Ik logeer bij hun zodat ze mij van en naar het ziekenhuis kunnen escorteren, mijn hand vast kunnen houden en mij na afloop ijsjes kunnen voeren. Hun zorgzaamheid maakt van mij een jengelende kleuter. 'Maar ik wil niet geopereerd! Kan ik nog terug! Hoezo mag ik nou niets meer drinken! Ik ben zo bang dat ik niet meer uit mijn narcose kom! Mama!'.

Maar, zo bedenk ik mij, er zijn ergere dingen. Ik hoef bijvoorbeeld niet (zoals Stacey) naar Borneo om tussen de ondergelopen wc's en de krokodillen te kamperen. Check it out: 'Animals know the smell of human. Stay down wind of the animal and do not use too much insect repellent, perfume or smelly hair oil.'

Ook moet ik een week thuis blijven en kan ik dus geen geld uitgeven. Ik kan ook niet eten dus ik val vast een paar kilo af. Ik kan een week lang internetten met de superspeciale ultrasnelle verbinding van mijn vader. Ik mag de hele week in het boek van Sophie Dahl lezen dat Annette me heeft gegeven. Ik hoef een week lang niets af te wassen. Ik gebruik een week geen gas en licht dus dat moet haast wel geld schelen. Ik hoef niet te werken. Ik hoef in principe mijn haar niet te wassen en mag totaal verslonzen want ik ga niet naar buiten en mijn ouders vinden mij toch wel mooi zoals ik ben (want zo hoort dat).

Het glas is dus halfvol. Doordrinken.