Amandelen

Amandelen zijn lekkere nootjes. Maar het zijn ook klieren in je keel en in je neus die goed bedoeld zijn, namelijk voor je afweermechanisme. Mijn keelamandelen zijn niet lekker en bedoelen niets goeds. Ze zijn niet gezellig, ze zijn te groot en regelmatig willen ze aandacht en dan ontsteken ze en krijgen ze allemaal witte puntjes.
Groots was mijn blijdschap een paar maanden geleden toen de snoezige KNO-arts eindelijk, na jaren, besloot de mijne te verwijderen (ofwel knippen, of nog smeriger: 'pellen'). Ik belde vrienden en familie in binnen- en buitenland op die mij hartelijk feliciteerden met het geluk dat mij ten deel was gevallen. Ik toverde het gourmetstel uit de kast, trok wat flessen champagne open, liet een paar kilo sushi bezorgen en vierde een week lang uitbundig feest.
Maar na de eerste roes kwam het besef: ik moet onder het mes. Er gaat in mij gesneden worden. Ik moet onder volledige narcose en een nacht in het ziekenhuis blijven. Daarna is er nog tien dagen kans op een nabloeding, en in dat geval moet ik direct naar de eerste hulp zodat ze de wond opnieuw kunnen dichtBRANDEN. Ik krijg een infuus.


Aangezien het hele festijn donderdag gaat plaatsvinden ben ik nu lichtelijk hysterisch. (Misschien was het ook niet zo'n goed idee om op 'keelamandelen verwijderen' te googlen en 1001 dramatische spookverhalen te lezen van mensen bij wie alles mis ging) Ik neem vast afscheid van mijn beste vriendinnen voor het geval ik in mijn narcose blijf hangen en verdeel in mijn hoofd mijn bezittingen.

Maar het valt vast mee. Ik mag ook allemaal ijsjes eten en het fruit uit festini's zuigen en dan word ik vast heel dun en nooit meer ziek. Jullie horen van me ('of niet'....lachte zij grimmig).