Geen bloed

Nou dat viel mij een potje mee. Ik heb ongelooflijke keelpijn en ik kan niet eten maar dat is het dan ook.

Goed, ik vertrok donderdagochtend naar het ziekenhuis. Ik werd opgevangen door een blije zuster die mij glimlachend en kakelend naar mijn kamer bracht. Ik deelde mijn kamer met een lieve mevrouw die nauwelijks nog stem had, maar wel sloffen, een badjas, een pyama en een tas in panterprint. Op mijn bed moest ik een paar uur wachten en ik had ontzettende dorst maar ik moest nuchter blijven. Het gekke is dat je lichaam de hele tijd zegt 'zo, nu maar even wat drinken' en dan moet je telkens weer antwoorden 'neehee, dat mag dus niet'.
Na een paar uur mocht ik een uiterst charmant patientenhesje/jasje/schortje aantrekken, met een v-hals en een open rug, uitgevoerd in korengeel en hemelsblauw. Om het af te maken kreeg ik een roze (!) mutsje op. In deze hoedanigheid werd ik, nuchter maar zonder mijn lenzen in dus bijna blind, door een goedlachse neger MET BED EN AL door het ziekenhuis GEREDEN! Een extreem rare gewaarwording als je niet ziek bent. Ik dacht: 'ik kan toch ook gewoon naast mijn bed gaan lopen', maar toen dacht ik weer aan mijn patientenhesje/jasje/schortje met de open rug en mijn oranje gebloemde onderbroek en besefte ik dat het voor iedereen beter was als ik onder de dekens zou blijven.
Nou en dan wordt je geparkeerd en je klimt op een operatietafel en er wordt een infuus in je hand geprikt en stickers op je borst geplakt en een klemmetje op je vinger en een kapje met zuurstof en iemand vraagt nog waar je het liefst op vakantie gaat en je antwoordt nog dat je eigenlijk nooit op vakantie gaat maar dat is geen goed antwoord dus je zegt maar Mexico en iemand zegt nou dan ga je daarheen en je probeert aan strandjes en palmbomen te denken en je doet je ogen dicht en je armen worden zwaar. Toen deed ik mijn ogen weer open en ik had zo'n keelpijn. Ik dacht: 'dat kan nooit goed zijn als ze de boel zo gaan opensnijden, lig ik hier soms op de tocht?'. Ik vroeg maar even aan iemand of die keelpijn normaal was. 'Ja', zei ze 'je bent namelijk al geopereerd'. Oh.

En dat was dat, ik heb een nachtje in het ziekenhuis geslapen, veel ijswater gedronken en toen was ik weer thuis. Bij mijn ouders dan, die me zoals verwacht de hele tijd ijsjes voeren, appelmoes, koude bouillon en aardappelpuree.
Sorry jongens, geen spannende verhalen met veel bloed en naalden, volgende keer misschien.